«حسين بيشتر از آب، تشنه‌ لبيك بود، افسوس كه به جاي افكارش زخم‌ هاي تنش را نشانمان دادند

و بزرگترين دردش را بي آبي ناميدند.» نه اين كه نبايد براي مظلوميت حسين و اهل بيتش گريست؛

نه اين كه نبايد براي لب‌ هاي تشنه‌ي علي اصغر گريه نكرد؛ يا اين كه كودكان خيام حسين كه زير شلاق

اشقيا خرد مي‌شدند و هيچكس نبود تا آنها را در پناه خود گيرد، مگر مي‌توان از ياد برد؟ يا اين كه

مگر مي‌شود آن روز را از ياد برد كه عباس چگونه خود را به نهر علقمه رساند و مشك‌هاي عشق را پر كرد از آب،

اما جرعه‌اي ننوشيد از آن؛ چرا كه زنان و كودكان تشنه‌اند، زنان خيمه‌گاه ديگر نمي‌دانند با كودكان تشنه چه كنند.

لبيك يعني اين... مگر مي‌شود آن همه قساوت را فراموش كرد، اصلاً مگر تاكنون فراموش شده است؟!

مي‌توان علي اصغر را از ياد برد؟ آن هنگام كه حسين علي اصغرش را بر روي دست به سوي سپاه يزيد برد و

جرعه آبي خواست براي كودك شش ماه‌اش، با تير سه شعبه پذيرايي‌اش كردند و مي‌دانست كه اينگونه مي‌شود.

اما حسين بيشتر از آب، تشنه‌ي لبيك بود... لبيك يعني هنگامي كه حسين يارانش را دور خود جمع مي‌كند

در سياهي شب؛ به آن جماعت مي‌گويد كه قرار است چه شود. آنها كه مي‌مانند لبيك گفته‌اند؛

بدا به حال آنها كه رفتند. لبيك يعني تا آخر ماندن؛ لبيك يا حسين يعني جان را فداي حسين كردن؛

لبيك يا حسين يعني بي‌قرار شدن؛ يعني بدرقه كردن به سوي رهايي و پرواز

و آنگاه كه پيكرش را براي مادر مي‌آورند بگويد؛ مرا پيش فاطمه زهرا(س) رو سفيد كردي؛

حسين فرزند مكتبي است كه هنرِ خوب شهيد شدن را خوب آموخته بود و شهادت جنگ نيست،رسالت است، پيام است.

و آن جمله زيبا كه گفته است

«حسين بيشتر از آب، تشنه‌ لبيك بود، افسوس كه به جاي افكارش زخم‌هاي تنش را نشانمان دادند

و بزرگترين دردش را بي آبي ناميدند» .